Bardzo piękny wiersz, ale jakże inny od dotychczasowych. Prosty, czytelny, komunikatywny. Rymowany dwunastozgłoskowiec z rymem typu a-b, a-b. Średniówka regularnie plasuje się w połowie poszczególnych wersów. Tylko wers drugi trochę się wyłamuje z tego wzorcowego rytmu. Ma on 13 zgłosek, a pierwsza jego część ma nie 6, a 7 zgłosek, a po 7. zgłosce średniówka. Należałoby tę część wersu przeredagować, by doprowadzić do 6 zgłosek. W siódmym wersie brakuje spacji, a zbędna jest w dziesiątym. Mam też wątpliwości dotyczące potrzeby niektórych przecinków, ale nie chcę nic sugerować.

Świetny wiersz o rewelacyjnym zakończeniu: "Pegazom, jak szczurom, samotne konanie."

Pegaz uskrzydlony jest symbolem wolnego człowieczego ducha i nieśmiertelnej myśli poetyckiej. W zestawieniu ze szczurem, który dla nas - nie biologów jest wyłącznie synonimem nocnego brudnego życia w rynsztoku i na śmieciowisku, symbol ten traci wszystkie lotki oraz złote swoje podkowy i staje się zabiedzoną naszą szkapą dorożkarską & Łyskiem z pokładu Idy - 3 w jednym

oddaję Ci ciało (...)
by się opowiedzieć pegazom jak szczurom

/i niżej/

bososkrzydły pegaz - szczur, zastygły w niebie
pod piórem przestrzeni nieustannie nęci

Pisany z małej litery Pegaz jest tutaj rodzajem wycieraczki, o którą możesz wytrzeć swoje buty.

Profanacja nie dotyczy wyłącznie naszych świętych grobów czy pomników. To znany od tysiącleci zabieg taktyczny i jedna ze skuteczniejszych socjotechnik, których celem było/jest/będzie szokowanie/epatowanie/destrukcja - i, w efekcie finalnym, odcięcie współplemieńców od wszelkiej tradycji i "korzeni". Nowe ma się zbudować na gruzach i popielisku starego

Pegazom jak szczurom samotne konanie.

(patrz ostatni wers tej "Megalotermii" -
wszystkie cytaty z pamięci)