Uśpiony monotonią poranka  

pachnący dziewictwem 

śnieżny puch 

okrył nagość 

samotnej wierzby 

Skory do tańca 

wietrzyk wodzirej 

zawirował między  

strojnymi bielą witkami 

Podmuchem wiedeńskiego walca 

uniósł i porwał w tanecznym upojeniu 

skrzące radośnie śnieżynki 

Dumna swym wyglądem 

staruszka wierzba  

zajrzała po sąsiedzku zalotnie w moje okno.