Ostatni szczebel do nieba

Słońce w samotnej przemowie -

z dawno naruszonych krętych szczebli

dopada mnie czas rozbitków

wyrzuconych wraz z otoczakami liter

słońce  jak chwast -

nie da się go do końca usunąć

z mojej wyspy na podłodze

rozważnie stąpam po modrym promieniu -

każda inna prawda na szczycie drabiny

szczyt przekroczył już dawno

ziemskie możliwości -

uznaje tylko pobyt stały

i klin wysokiego ciśnienia

na ruchomym szczeblu kariery

Słońce w osamotnieniu

wyczuwa każdą

uformowaną przez siebie

stopę wirująca tuż

nad otoczakiem podłogi