Twój głos, zwinięty w kłębek

Pamięci poety, przyjaciela moich wierszy, Tadeusza Stirmera

Dzieliłeś się głosem –

bardzo powoli nabierał naszej przestrzeni

Najpierw trzeba było posmakować

mniejszych lufcików na świat

przymierzyć Twój głos do właściwego rozmiaru

zmarszczek na pościeli

do pozostawionych w powietrzu znaków zapytania

Dzieliłeś się –

a otwierająca się właśnie tożsamość

tak intymnie rozdawała niepewne

żądające pokory bieguny

które bez przerwy zmieniały przyciąganie

na barwę własnych strun

głosowych

Nie zrozumieliśmy jak brzmi głos

odmieniany na różne sposoby

zwinięty w kłębek znaczeń –

rozdzielał bowiem tylko dobro i zło

ukryte za wysokim C

Tasowałeś się z czasem

co niebezpiecznie uchyla skrzypiące z wysiłku wargi

by wreszcie odnaleźć spokój

nauczyć się pokory

Dopiero teraz twój głos pierworodny –

rozliczony z głosek rozkład milczenia

dopiero teraz