Pierwsza miłość

Kocham Marysię, a ona kocha mnie. Razem skradamy się do sadu, gdzie sąsiad otworzył ul i wybiera miód. Właśnie przerwał i poszedł do domu na obiad. Natychmiast podbiegamy do cebrzyka, w którym poukładał plastry miodu. Zlizujemy z plastrów słodki, lepki jak klej, nektar. Jestem od brody po pas oblepiony słodyczą. Nagle czuję, jak tysiące igiełek kłuje mnie w głowę, ręce, szyję, nogi, brzuch. Biegnę z krzykiem w krzaki. Tarzam się w trawie. Wstaję i krzycząc biegnę dalej. Moja głowa, twarz, ręce są jak kloce z drewna, grube i obolałe, jakby cudze. Usta mam jak pośladki. W środku coś mnie piecze, mdli, dusi. Mam przed oczyma coraz większe gwiazdy…

Leżę w ciepłym błocie skryty po szyję, pod głową mam snopek sitowia. Chce mi się pić i jest mi słabo. Marysia podaje mi kubek kwaśnego mleka.

– Wyciągnęłam przed chwilą ze studni – mówi. – Pij, póki zimne.

Będziesz żył – dodaje. – Błoto wyciągnie z ciebie gorączkę.

Sięgam ręką do przodu, pod jej sukienkę. Krzyczy i ucieka. Leżę sobie w błocie i obmyślam zemstę na pszczołach.