drzewo początku i końca rośnie w ogrodzie życia  

kiedyś ominęłam je szerokim łukiem obojętności  

nie patrząc mu w oczy  

i zagarniając dla siebie jego wszechobecny cień  

to drzewo było wyznacznikiem mojego nie-bytu  

w który na chwilę uwierzyłam  

i zgasłam  

obudziła mnie poezja miłosza  

zaklęta w konarach pniach liściach i kwiatach  

w nowym lesie nowego istnienia  

między brzaskiem a brzaskiem  

między jeziorem wspomnień zaniedbanych a plażą doświadczeń  

między jawą a snem  

jej obraz dźwięk smak i zapach  

obudziły we mnie radość obecności w tym czasie i miejscu  

w którym noc równa się z dniem  

a kwiat paproci kwitnie całą wieczność  

drzewo mojej obecności  

to gesty myśli i słowa zaklęte w wersy i zwrotki  

drzewo mojej obecności  

to dzieciństwo utkane z fragmentów wspomnień  

drzewo mojej obecności  

to las marzeń ukryty za kotarą poezji miłosza