Dobra puenta. Wiersz przemyślany.

Czy szkło - tak samo z siebie - "się kruszy"? Naczynia gliniane, także z wieczkiem, niewątpliwie.
Wracając do "słoika": kruszyć się może "nadtłuczony" z równoczesnym pokaleczeniem jego właścicielki. Może zatem przełożyć owe wspomnienia do innego słoika?

Olu, piękna miniaturka. Mało słów,a wiele mądrej treści. Czasem tak jest, że za bardzo się żyje wspomnieniami, wtedy to słoikowe szkło pęka i się rozsypuje.
"Życie rozumie się wstecz, ale żyć trzeba do przodu".

:)

Wspomnienia bez hermetycznie zamkniętego słoika i bez pałeczki pokoleń nie przetrwają nawet pięciu sekund. Po to jest archeologia, żeby ocalić kruche resztki tego, co zasypały popioły przeszłości.