Wytrzymać; popędzanie ślepców

Wytrzymać,

nie zwariować.

Na przeżycie proszki,

na zapatrzenie tył odjeżdżającego pociągu.

Zatem wytrzymać tę zachłanną kruchość,

wciąż się łudzić, że muszę,

że trzeba

zmylić swój strach na wróble -

strach razi w oczy.

Tak dzieje się zewsząd

kiedy bezduszna, ociemniała kukła

grzebie w cudzych symbolach

i bazgrze na cztery litery.

Obniża na oczy ślepców po dwa palce światła.

I już jej pełno, jak epigonów,

wie, że musi wyruszyć przed dniem

(może to jej ostatni).

Tłoku nie przewiduje,

ślepców nikt popędzał nie będzie.

Przeto wytrzymać pływanie kraulem

w swojej nieciekawej przeszłości,

próbować banału barwy i nasycenia,

wreszcie smutku, kiedy będzie potrzebny

w splocie zainteresowań.

Któryś ze ślepców umie zasznurować

sparaliżowaną rzeczywistość.

Wreszcie wytrzymać oniryczność kształtu

z trudem połkniętej ostrogi słońca

i solidny, choć dawno temu ociemniały ocean

przejrzystych na wskroś kukieł.

Gdy będzie mokro i jasno bawić się na umór

by nie zwariować.