W końcu jestem

na lekarstwach,

które jedno leczą,

a drugie osłabiają.

I to cała filozofia

mojej choroby

i mojego stanu

ciała i ducha.

I na dzisiaj dieta

i ruch powinny być

najlepszym dla mnie

lekarstwem i szpitalem.

I ciepło, także, jeśli nie

głównie na duszy i sercu.

P.S.

I ja się też martwię, ale

najbardziej tym na co mam

wpływ i nie wpływam,

czyli tym, co mogę

zmienić, a nie zmieniam.

A właśnie, mogę trzymać dietę,

a nie trzymam.

A człowiek, który mniej waży,

czyli tyle, ile powinien,

to człowiek, któremu zarazem

(to co, że się powtarzam)

jest lżej na sercu i duszy.