Na moim oddechu

delikatnie osiada szósty zmysł

i nasłuchując odgłosów życia,

wypatruje westchnień

zawieszonych w bezruchu percepcji

każdym tchnieniem szmugluje je

gdzie indziej, daleko...

Co utracone, zastępuje

opoki atrapą, by niby sobą

swobodnie wędrować

po ulotnej krainie

iluzorycznego szczęścia

Bez niego

włóczę się i drgając, dryfuję

w rzeczywistości ciemnościach

Bo zapomniane

podczas przemytu myśli

prawdziwe szczęście

już dawno wypadło mi z dłoni