podszeptami serca znów dokarmiam słowa  

dostrajając myśli do potrzeby chwili  

pogodne i ciepłe jak relikwie chowam  

na zły czas gdy życie o wszystko chcę winić  

smutki niczym ptaki tłuką się przed deszczem  

gdy niebo ciemnieje i chmury zbyt nisko  

a może próbują schronić się gdzieś jeszcze  

nim łzami zapłaczą i zaleją wszystko  

przemoczona dusza nie próbuje nawet  

wzlecieć ponad troski by szukać spokoju  

pozbawiona celu nie walczy i słabnie  

skoro sobie samej nie umie juz pomóc  

wtedy piszę wiersze wylewając z żalem  

co boli najbardziej i tłamsi chęć życia  

nieświadomie jednak nadzieję rozdaję  

budując powoli dla strudzonych przystań  

w ucieczce przed strachem odpływam wciąż dalej  

i widzę rozbitków niesionych przez fale  

gdzieś na horyzoncie rozbłyskują małe  

latarenki szczęścia które los nam daje  

niewielkie światełko i już wstaje słońce  

promieniem ogrzeje  i obejmie czule  

zanim przeznaczenie znów drogi poplącze  

za pogodę ducha zwyczajnie dziękuję