Są tacy, którzy widzą w człowieku coś niezwykłego, pięknego, chociaż to dla tylu innych (właśnie to coś w człowieku) jest tylko czymś nieistotnym, niewartym uwagi, a jeżeli już wartym czegoś, to najprędzej pogardy. Jakby to, co jest choćby i najmniejsze w człowieku, dla kogoś nie mogło być czymś wielkim i największym. Jakby najważniejsze nie było pytanie, co my to/tu robimy, czym jest życie, że nie jest tylko tym, co widać stereotypowo. Jakby nie był ślepy ten, kto do patrzenia używa tylko oczu, pary oczu.