znakomita malarka przybywa

autoportret darować dziś chce

niewitana swe dzieło zaczyna

całe noce maluje i dnie

na sztalugi krajobraz rozpina

zbyt ponury czas dodać mu barw

zieleń z brązem  żółcienie  kaszmiry

kolorami się bawi i gra

szary pejzaż rozjaśnia plamami

miesza farby na płótnie bez ram

pędzel tańczy jak zaczarowany

niczym w transie  tworzenia akt trwa

kończy dzieło widokiem wzruszona

deszczem liści muskanych przez wiatr

mgłą srebrzystą z wilgoci utkaną

łzą na szybie znaczącą tu ślad

i odchodzi szczęśliwa spełniona

wizją piękna przelaną na świat

tak cudowna niezwykła i ciepła

bez pożegnań gdy minie jej czas

Foto: net