Zabiegana jesień, roztańczona wiatrem,

uwalnia dziś drzewa z umęczonych liści.

Kilka wciąż zielonych dla otuchy skradnę,

przytulę do serca, gdy noc zimę wyśni.

Spadając łagodnie pogodzone z losem,

zaszeleszczą cicho w ukłonie dla ziemi.

Zawirują w słońcu jak motyle złote.

Opadną i umrą, aurę chłód odmieni.

Przechowam starannie, obłożę wersami.

Ocalę cząsteczki wiosennej nadziei.

W notatniku wzruszeń pomiędzy kartkami,

puści młode pędy, choć świat tonie w bieli.

A wiosną natura głęboko odetchnie,

nieśmiały seledyn źdźbła trawy ożywi.

Nadzieję obudzę, co wzrastała we mnie.

Nie oddam smutkowi ani jednej chwili.

Foto:net