Groźbą chcesz ustalić własny porządek -  

tak usycha ziemia pod stopami wrogów. 

Ultimatum na wieczór burz dla serca -  

człowiek dawno przestał się liczyć w porcjach, 

więc sam rzuca się w płomienie 

wypalić ból ogniem, z którym chciałby walczyć. 

Zostaje sam w obliczu porażki, 

jedyne `spierdalaj` na pomoc jak brzytwa. 

Samobójcze skłonności rozsądek upchnął w nogi 

i tylko cień jeszcze wpada w nerw oka. 

Spójrz na złość, która twoje usta czyni twierdzą: 

Jak w nich czytać miłość? Na wspak? 

Uczyć cię serca... sercem nie dało rady. 

Całej energii w to nie można włożyć, 

bo jak żyć, gdy ciebie obok nie ma... 

Za mało, za mało... wiem, żeś rozpieszczona. 

Na własne barki jeszcze słowa pogardy przyjąć 

i tę twarz pociętą dłońmi w dłonie schować...

2002.09.14