Słuchając muzyki Wagnera

Czasami, odzywa się jakby cichy tętent koni, pędzącego, ciemnego czasu.

Nagle, pojękujący pies. Jego głos pojawił się jak nóż, pomiędzy skorupami ostrygi snu.  Wyważył szparę i mnie obudził. Pies, narzędzie szczucia, teraz sam, jakby szczuty. Wyjąc, błaga pomocy wyjąc, jakby z samego dna.

Czuje się stąpanie jakichś niewidzialnych zegarów. Bezszelestne, jak pełzanie ślimaków po aksamicie mułu nocy.

O ścianę omsknął się, ocierając się o cembrowinę jakiejś studni, zda się spadający, aż z gwiazd, liść. Nie ma za oknem drzew. Zda się, przed chwilą opadł opłatek wieczności…

Niewidzialni jacyś jeźdźcy, jadą i jadą dokądś przez całą noc, pokonując bezludny step, nad którym panuje swym milczącym blaskiem, księżyc w całej swej pełni.