Porty fiordów Norwegii

Syna mego jedynego

wichry biedy gonią

na arkach Noego

byle dalej brzegu

domu stroniąc

W sztormy przez cieśniny

z życia czyniąc serc daniny

płyną ku portom przeznaczenia

schodzą z promów w doliny

i dom już bez znaczenia

Jadą do zajazdu

tej namiastki gniazda

i śpią Syn cicho coś zjada

myje się z kimś gada

i każdy z nich już gazem leci

tyrać dla żony swej dzieci

od tego świtu do świtu

Mijają chłody te zamieci

odwilże mrozy dni do kitu

a ci tyrają w pracy

zakopani po uszy

jak wszyscy tam rodacy

i do Polski ruszą

li tylko i wtedy

jak tu nie będzie biedy

Lecz Synku kiedy