zima stroszy piórka 

wróbel odkrył kim jest 

człowiek jak płomień co raz zabłyśnie  

dni przechodzą przez palce 

wspomnienia jak landrynki 

schowane w kieszeni 

pocerowanego fartucha babci  

żal światła starej lampy 

ledwie mruga znad książki 

gdzie świat prostszy 

z pewnym zakończeniem  

noc ubiera się w milczenie  

spadających gwiazd