Gdy cię zobaczyłam pierwszy raz pomyślałam

dlaczego taka zamknięta w sobie?

Wracałaś w moich myślach.

Dzwoniłam do ciebie, żeby powiedzieć ci coś,

co potem wydawało mi się zbędne lub niezrozumiałe.

Mówiłam do ciebie, pomimo twojego milczenia,

nie proponując ci nic, co je przerwie z obawy żebyś nie uciekła.

Szłam niepewnie, nie wiedząc czy ta znajomość ma sens.

Ty zaś, jak mi później powiedziałaś, wątpiłaś niemalże we wszystko.

Cała byłaś niepewnością, którą skrywałaś,żeby nikt nie wziął cię za rękę...

Gdy zaczęłam o tym z tobą mówić, powiedziałaś mi o tym samym.

Żadne słowo nie pasuje do tego uwolnienia,które poczułam.

Ono nie przyszło znikąd.

To nagłe rozstanie jest dla mnie wciąż niezrozumiałe.

Bywa,że ludzie są na jakiś czas.

Już nie tęsknię.

Przekroczyłam próg tej dorosłości,

w której pożegnałam tamtą dziewczynę,

kurczowo trzymającą się twojej ręki, w luźnym uścisku twojej dłoni.