Do mieszkania mojego ojca 

wchodzi się jak do sarkofagu 

uważając, aby nie podeptać 

śpiących mumii dawnych lepszych 

czasów tańczących w szarym korowodzie 

popędzanym słowami gospodarza 

zgarbionego jak antyczny maszkaron 

nad kolejnym tanim piwem 

silny blask cudownej kochanki-pamięci 

już dawno skutecznie go oślepił 

na obraz twardych od dymu firan 

i wgryzającego w talerze kurzu 

lecz on nadal pląsa szczęśliwy z duchami  

zamiast w końcu zasypać tę mogiłę 

i postawić obok solidny krzyż 

krzycząc głośno w ciemność: 

Consummatum est.