nic na tej drodze

nie należało do mnie

cień jak karzeł wyrósł

nie dla towarzystwa

uśmiechem skrzywionej prawdy

zaparł się mnie po wielokroć

wyśmiał

sam mierzyłem się

z jego spojrzeniem

w drodze

w zapomnieniu

pod kopcem usypanym z ideałów

pod niebem świętym po bezkres

ziemia milczała

oddychała miarowo

zapisując w pamięci

każde słowo

rozpoznały cię pola

trawy i powietrze

nawet drzewa ulegały złudzeniu

że głaszczesz je powiewem

świętej obecności

na polnej drodze

czekałem na twój dotyk

drżący z przejęcia

człowiek - liść na wietrze