słońce coraz rzadziej przegląda się w szybach

oświetlając zakamarki wypełnione czekaniem.

to się nie wydarzy mruczy uśpiony pokój,

zamiatając sny pod dywan. liści

wciąż więcej pod nogami,

jesień przykleja się do obcasów.

zamykam w słoikach tęsknoty,

zanim cichym świstem ogłoszą swój odlot

tam, gdzie piniowe lasy

i łodzie jak kołyski bujające się cicho.

odpływam w te miejsca snujące opowieść

o rozziewanych miasteczkach i słońcu

wylegującym się na mokrej skórze.