W oryginale najpierw czyha niebezpieczeństwo, a potem nadchodzą radosne emocje. A u Legiona?
Groza, groza! Ale i śmiech - bo jak się nie roześmiać a "zdumione pośladki"? A wiatr w żagle nabiera nie okręt, tylko batuta.
To czysta perwersja. Jaka chuć!
Bardzo trafnie: "wzdyma się wyobraźnia jak potwór bagienny".
A teraz jak zwykle o przecinku: batuta odskakuje od zdumionych pośladków bez przecinka. Zbędny też między "chuć" i "jęków". I wydaje mi się zbędny przed porównaniem wyobraźni do potwora bagiennego, bo nie wprowadzasz zdania podrzędnego, a jest to jedynie proste porównanie.
Niezwykły ten sonet. Spoza normalnego świata i normalnych doznań.

Dziękuję. Sam jestem zaskoczony tymi zdumionymi pośladkami. Tam inne słowo miało być. To przez to, że piszę jeden sonet, a wychodzą mi wersy do kolejnych, albo pojedyncze słowa, które zapisuję pod spodem, a potem w tym chaosie umieszczam je nie w tym sonecie, w którym trzeba. Zauważyłem, że w większości sonetów Mickiewicz zawarł jakieś prawdy, jakieś istotne sentencje. Często są wplecione w ciąg opisywanych zdarzeń. Będę usiłował też tak robić. Ale na koniec, to chcę nanieść poprawki recenzentów z Publixo i opublikować całą symfonię. Przecież dopiero się zaczęła, nie?

Auroro, ja wam dam erotyzm, heh. Z najniższej półki, z pieczary, z mroku, z otchłani. Chyba, że mnie się skończy piekielne natchnienie:-(.

Dziękuję i pozdrawiam.

Aż się posikał był z powodu tej (i innej) tartaropodobnej lektury sam Przybyszewski Stachu, rzekomy satanista...

Skoro, jak zapewnia nasza portalowa wieszczka, aż Przybyszewski się posikał, większego komplementu już chyba nie potrzebujesz. ;)

Czekam na finał.