Stopy zimowe

mokną w skarpetkach

przy kominku

zawieszone jak orędzie

Chóry niebieskie

płaczą wśród gwiazd

topiąc miłość

pod poświatą ksieżyca

Płoną ostatki

wśród języków

diabelskich piekieł

żaru niemiłosnego

A anioły siedzą

zawstydzone

niemocą bieli

i nie pragną

nietzscheańskiego życia