Przy świetle odwiecznym

Nie wiem

Czy widząc obraz świata

Z niebem człowieka zbrata

I poda świeczkę betlejemską

Rozjaśni ścieżkę wąską

By pozostawione pacierze

Prowadziły w macierze

Już wiem

Rozpalono rażące

Świateł sztucznych tysiące

I wciąż pojawiają się nowe

Coraz większe - jałowe

Kładąc  nadętość w głowę

Ściągając lichą zmorę

W Komańczy

Trwałeś niezłomnie

Ze światłem wiecznym w zgodzie

W strumieniu cierpienia – pragnienie

Aby prawda pozostała w  Narodzie