choć czułem się całkiem nieletalnie  

(zainteresowany zwykle dowiaduje się na samym końcu)  

gdzieś na górze uznano, że nadeszła pora  

aby mnie zagrzebać. mało istotne, w którym żywiole  

podczas egzekwii padały słowa maszynowe  

co drugi gest - był z automatu  

z oczu blaszanych płaczek ciekł smar   

potem, jak łatwo się domyślić - pełen turpizm:  

jeziorko, do którego wrzucane są prosektoryjne odpady  

pochylony witam się z setkami odciętych dłoni  

patrzę w blade oczy  

za chwilę - niżej i niżej, wciągnie nas toń  

na dnie śpi mały Titanic, porośnięty ukwiałami  

zardzewiały szkielet dinozaura  

wpłynę do środka jednej z kości  

i będzie narodzenie. wstecz. wyschnie ostatnia kropla  

to dopiero sztuczność