Na spoczniku pomiędzy piętrami  

stanę i odsapnę chwilę.  

Pomyślę albo nie.  

Rozsypane ziarenka grochu,  

które wypadły  

niepostrzeżenie z siatki  

zbiorę po kolei.  

Uśmiechnę się do siebie  

albo nie.  

Ucichnie szum i podrepczę  

własnym rytmem  

na kolejne piętra.  

Tam, na samej górze  

coś jest  

- czuję zapach świeżo parzonej kawy.