kamień

horyzont

rzeka

zakole rzeki

mostek

wbity w zieleń

na krawędzi wszechświata

nad głową wisi apokalipsa

niebo omiata z pajęczyn

powietrze opływa moją postać

nie daję mu dostępu do zdrad

do przekleństw

ziemia chłonie ślady

nie tylko moje

posyłam wiatrom uśmiech

powróci w szumie

zatrzymuję spojrzenie na

ostatnim słowie

odbiera mi oddech

znów biegnę ścieżką

przez milczenie przedzieram się

do wyjścia

na chybił trafił

wybieram drzwi

jestem

zamknięta w myślach