/w błocie namaluję  

twój portret, później napiszę wiersz / 

rażący neologizm połączył nasze  

chromosomy - a ja w trzewiach czuję ból 

- zakładam różowe okulary 

mimo, że z niedomkniętych dłoni  

sączy się krew, kropla po kropelce 

niczym kwas wsiąka w urodzajną ziemię  

– pokrywa otwarte równiny 

tam, płożę swój głód i skomlę  

jak osierocone szczenię - stapiam się  

z sakramentalnym tak/nie 

dla mnie cień wtapia się w iluzję  

neologizmu, bo tylko ja 

cała jestem odlewem z popiołu