Piękny wiersz, cytro.

Podpisuję się pod opinią poprzedniczki.

Co tam ziarnko grochu! wielu z nas, zbyt wielu, słodko sobie śpi nawet na miłości wrzuconej na papier (patrz drugi wers) wielkości zaciśniętej w kułak pięści! pięści walącej między nieprzytomne nasze na okrągło oczy! na okrągło nieprzytomne!

Tylko Księżniczka Poezji jedna tak ma, że

ani /tu/ spać
ani się rozpłakać

/gdy/ delikatną kursywą
siejesz niezapominajki
ukorzeniasz niepokój

Trzeba być rasowym Poetą, żeby nie móc spać po aktach wylanej na papier miłości.

Być może niekoniecznie miłości łóżkowej, tej na materacu z ziarnkiem grochu, co wprost sugerowałyby wersy

twój zapach
oddech nie do pary
i moje tętno

bardzo śmiesznie
platonicznie
i zmysłowo

perli się pot
na skrawku
zażenowania

Pachnie z daleka finezyjnym zawoalowanym erotykiem, ale to nie to. To wiersz o czytelniku, o jego unikalnym jedynym takim na ziarnku grochu odbiorze.

Większość śpi martwym snem, choćby nie wiem jakie skarby pełne miłości przed nos na wyciągnięcie dłoni im nie podtykano

Liryka Liryk z najgórniejszej półki poza wszelkim naszym na okrągło zasięgiem

Że taka /miłosna/ korespondencja

/zawsze bezzwrotna, bo Poeta n i g d y nie wchodzi w relacje fizyczne ze swoimi Czytelnikami/

JA /nadawczyni/ - KOCHANY POETA

to /wirtualna!/ Grafolandia, czyli Kraina Wątpliwości

(vide wszystkie tytuły i cała reszta)

co do tego nie ma cienia złudzeń

!

Kochamy naszych Poetów bez żadnej wzajemności z ich strony