Wiatr jest ze mną kiedy ciemno.

Szlaja się z nim deszcz.

Drapichrusty dwa; do pięt im

nie doskoczy pies.

I parasol całkiem zbędny -

zasłaniałby świat,

ten nade mną - chociaż ciemność,

ale pod nim ja.

Kiedy jasno, aż mi ciasno,

tyle słońca smug.

Choć niestałe, ale barwią

kałuże u stóp.

A gdy biało, ja na całość

pod leciwy świerk,

by opadły płatki szadzi

i ukryły mnie.

By nie dojrzał nikt, że ręce

w rękawicach drżą,

gdy wiatr ze mną...

Nie podejrzą,

jak oczy się szklą.

--------------------

foto: `Niedostępna dziewczyna z parasolem`

źródło: http://olszewskiakwarele.weebly.com/