Szczęściara

Jestem szczęściarą — tak mówią w mieście…

W szczęściu odosobniona jak bakalie w cieście,

Bo wszystko mam, co do szczęścia potrzeba,

Jedyne czego mi brakuje, to gwiazdki z nieba.

Nikt jednak wiedzieć nie chce… ani też nie może,

Że takie gadanie — to ujma na mym honorze…

Wszak wszystko co mam — to tylko moja zasługa.

Haruję na swój dobrobyt, jak młodość ma długa.

Cóż z tego, że dzięki temu wszystko posiadam,

Skoro ze zmęczenia na pysk nieraz padam.

Już nie potrafię się cieszyć z takiego szczęścia,

I coraz częściej myślę — o rozkoszach zamęścia.

Niechby mnie ktoś opieką otoczył wreszcie.

Niechby skończyli plotkować o mnie w mieście.

Niechby moje życie było w końcu godziwe…

Niechby me „szczęście” — stało się prawdziwe!