Dobry wiersz, przeczytałam z zaciekawieniem :)

Wyróżnikiem tej Twórczości jest skupienie wyłącznie na sobie samym i niemożność wyjścia poza skórę lirycznego "ja", co jest zresztą cechą ogromnej większości poetyckich tekstów - także kobiecych - w każdej epoce literackiej.

Współczesny jednak Odbiorca szuka nie tyle tego, co przeżywa kolejny anonimowy dlań Florian czy kolejny Konrad /Zdzichu, Rychu, Krzychu/, a
S I E B I E.

To dlatego wielkie wzięcie i branie mają teksty, uniwersalizujące zrozumiały dla każdego, prosty przekaz. Tutaj - w tym dorobku poetyckim - duchowe perypetie bohatera lirycznego /który nie identyfikuje się z nikim i prezentuje sobą osobowość klasycznego outsidera/ jego perypetie duchowe mogą daaaaaaaleko odbiegać od tego, co przeżywają, odczuwają i myślą inni jego współplemieńcy.

Jako poeci mamy z grubsza tylko 2 ścieżki rozwoju: albo próbować definiować świat wokół nas, albo uciekać w 4 ściany swojej samotni

/pamiętając wszak o tym, że moja samotnia zwykle w niczym nie przypomina tej twojej, i w związku z tym, kogo to tak naprawdę może interesować/

Ekshibicjonizm /zwłaszcza ten mentalny/ pośród widowni ma niewielu entuzjastów. Dlaczego?

Ponieważ ludzie są przede wszystkim zadaniowi, nacelowani na działanie, tymczasem ten, który "na gór szczycie" obnaża wszelkie swoje męki duchowe jest zbyt odległy, by nieść mu jakąkolwiek pomoc czy wsparcie??

To jaki jest ten krajobraz z jednocentówką?

Igła, którą zgubiłem w meandrach pokoju

/i dalej/

(niekiedy tak trudno być pierwszym,
tym który bierze, rozcina, poznaje zawartość)

/i jeszcze dalej/

zastanawiam się, czy warto szukać

/i niżej/

oczy się kulą od nadmiaru telewizji,
i, choć jestem niewierzący,
patrzę nieco po islamsku
półksiężycami

itd., itd.

W zdeklarowanym katolickim świecie, w jakim tutaj nad Wisłą żyjemy, w świecie, który jednoczy nas w Kościele, narzucając ludziom życie stadne w ramach swej owczarni, podobne wiersze muszą pozostać bez żadnego echa /co zresztą widać po liczbie samych tylko komentarzy/