w paradzie paradoksów życie ludzi mija. 

mijając rozpędzonych nie raczy omijać. 

zjawiska (prze)mijania nie pomińmy ciszą - 

ciszyć się przyjdzie wszystkim; cieszą, póki słyszą. 

za winy się obwińmy, nie karmmy karami , 

do bytu (nie do zbytku) w tym byciu dotrwajmy. 

tam śmierci już nie będzie - zostanie za nami. 

paradoks niczym para ulotni się z łzami. 

o mieniu (do)mniemanie też mnie nie ominie. 

kiedy stanę się niczym, mniemanie też minie. 

więc cieszmy się, więc ciszmy, bo było-nie było, 

przemijać nie minąwszy ni minuty, miło.