czasami wyobrażam sobie samobója  

faceta, z którym prawie się przyjaźnię  

ubranego w linkę holowniczą  

cacuszko takie, zobacz, jak lśni  

słodko się uśmiecha - pokazuję dyndającego  

stracha na kruki  

zero ran drążących, bo i po co one  

decharakteryzacja, permanentna. kości  

prześwitujące przez skórę. turpizm, uroczy  

niczym petunia w glinianej doniczce  

kotek wypchany watoliną (miauczy gardłowo  

jakby rozładowały mu się baterie)  

człowiek niczym drzwi ze szkła i soli  

do których nikt nie puka  

(podobno da się dosadniej określić  

na przykład - zawirusowany plik PDF  

z przepisem na truciznę, drinkal Mołotowa  

czy rakiję)  

spluń z niechęcią, na więcej nie zasługuje  

przytul, a pokryje się bąblami wypełnionymi  

płynem (mętny, raczej nie do wypicia)  

raz pomyślałem o zmartwychwstaniu  

nasz pacjent schodzi z pętli  

urywa się ze smyczy  

pani Skon, grana przez najsłynniejszą  

aktorkę młodego pokolenia  

krzyczy: wracaj i wracaj, do nogi  

a on ma to w głębokim poważaniu  

musi się podkurować  

poleżeć w cieniu  

(najdurniejsze pytanie w dziejach: czy ze  

śmierci da się szybko wytrzeźwieć?)