Dziecięca miłość

Uczniowie ze szczytu swych serc spoglądają na sympatię. Młode serce otwarte na miłość, zwaną dziecięcą, szczeniacką, młodzieńczą, wcale nie myśli o tym, że zmieni się „ obiekt” sympatii. Serce kocha i uczy się kochać tak, jak rozum zdobywa wiedzę i stara się ją zastosować w swym życiu. Cechą charakterystyczną miłości jest położenie solidnych fundamentów pod udane życie, czyli osiągnięcie szczęścia. Miłość góruje nad wiekami, gdyż swoje prawdziwe źródło posiada w wieczności – w Bogu i stamtąd spogląda na człowieka, przenika, pomaga w urzeczywistnieniu ludzkiego życia, osiągnięciu stanu szczęścia.

O niektórych uczniach mówi się „ zakochany po uszy”. Określenie odzwierciedla stan serca, w którym ogień wzbił wysokie płomienie, że ogarnia twarz i uszy. Często młody człowiek wstydzi się nowego uczucia, które pojawia się nagle i niespodzianie.  Jednakże w  ten  sposób  urzeczywistnia  się  wezwanie: „ Kochaj Boga z całego serca, duszy i sił, a bliźniego jak siebie samego”( por. Łk 10,25in).

Od Adama i Ewy aż do skończenia świata, serce człowieka pragnie miłości, trwając w miłości BOGA, może w pełni kochać innego człowieka i odwrotnie: kochając człowieka, uczy się kochać Boga.

Pojawienie się miłości to wprowadzenie młodego człowieka w tajemnicę tego, co wyższe i umożliwienie wyrwania się z tego, co niższe. Miłość, nawet „ szczeniacka”, pozwala wyzbyć się tego, co cielesne, poznać szerszy horyzont prawdy o życiu, zanurzyć swoje serce,  jak gdyby w oceanie, przelać swą rzekę i napełnić się nowym przypływem. I to jest właśnie cudowne: miłość rozwija w w człowieku dobre cechy osób kochanych.

Motto!

Miłość dziecięca jest jak wschodzące słońce, które rozjaśnia widnokrąg, przez ciągły wzrost będzie dążyć do osiągnięcia pełni życia.