Gdzieś - i skądś  

wysiała się w rumowisko  

z niegdysiejszej grządki  

na której umarły marzenia  

wraz z nazywanym melisą  

sennym rojownikiem  

przepołowionym nowiem  

niczym świetlana cytryna  

Niezmiennie po zachodzie  

gdy jak dzwonek rosa  

pluskiem ogłasza  

żar na święto  

Patronów jutrzejszych  

Jakuba i Krzysztofa dźwigającego  

Głaz czyli maleńkiego  

w swoich ramionach - Jezusa  

To liliowo i nostalgicznie  

kiedy indziej gorzkawo  

zielskiem usychającym  

gorąco pachnie i bardzo niebiesko  

tym  

co się zgubiło  

Co nie spełniło  

I czego w ogóle  

nigdy przedtem nie było  

Co się nie stanie  

i nie odstanie  

lawendą cierpką