Nie wróg to

Ni obcy

Co nocą przychodzi pod dom

Zagląda przez okno

Unosi lekko zasłony

I patrzy z zazdrością

Na życie rodzinę i dom

Po chwili odejdzie

Głęboko w swój cień

Poburczy do siebie

Coś zaklnie

I przełknie tą gorycz i sól

Odejdzie powłócząc swą duszą

Daleko hen precz

Na rano widać

Jak ślady na szybie

W słońcu się tlą

Ni ręce to ludzkie

Ni szpony od wron