14

Od budynku, gdzie żyli Bałakiriewowie, do mieszkania Galiny Pietrowny, było pół godziny drogi pieszo. Po siódmej rano, kiedy wracała do siebie, na ulicach zimą o tej porze było wciąż jeszcze całkiem ciemno. Na przystanku przy Bramie Świętego Nikity tłum ludzi czekał na tramwaje w kierunku na Piękną Presnię; pośród jadących do pracy były przede wszystkim kobiety i nastolatkowie. Rozgrzewając się na mrozie w oczekiwaniu na swój tramwaj, młodzi ludzie na chodniku wokół przystanku i na samej jezdni tuż obok niego walczyli ze sobą jak koguty, skakali przez zaspy, i jeden drugiego próbował zepchnąć w głęboki śnieg.

Pośród całego tego porannego życia Galina Pietrowna szła jak martwa, całkiem ogłuszona, nie słysząc ni dzwonków tramwajów, ni rozmów, ni śmiechu i wrzasków i prawie nie zauważając, jak ją w biegu potrącali śpieszący do roboty w tym tłoku przechodnie. W ciągu nocy nie zmrużyła oka i, zostawiwszy w łóżku śpiącego Witieńkę, wstała rano tak cicho, by nikt jej nie słyszał, i tak wcześnie, żeby nikt jeszcze nie zdążył się obudzić w mieszkaniu, byleby tylko nie witać się czy rozmawiać z kimkolwiek. Mimo to Anna Akimowa u siebie w kuchni już przygotowywała się do śniadania.

Kiedy ubrana już w swój mundur, bez żadnej porannej toalety na paluszkach wyszła z sypialni Witieńki do przedpokoju, usłyszała dobiegające z kuchni donośne utyskiwania staruszki.

Anna Akimowa zwykle o poranku, póki jeszcze wszyscy spali, lubiła pogadać sama ze sobą o tym, co się jej wczorajszego dnia nie spodobało.

- Czy tak się robi? - wyrzekała w głos za ścianą, kiedy Galina Pietrowna sięgała z wieszaka po swój półkożuszek i pośpiesznie, nie trafiając w rękawy ni w guziki, ubierała się, przeczuwając, że za chwilę usłyszy coś, czego lepiej nie słyszeć. - Czy to się godzi? Przychodzi taka jedna z drugą, nocuje, dzisiaj ta, jutro inna, pojutrze jeszcze jakaś trzecia... Kto to słyszał, żeby coś takiego robić? Gdzie w jakim piśmie tak napisano?

Bez opamiętania, chwytając za swoją uszankę i przekręciwszy zamek, młoda kobieta wypadła za drzwi i z gołą głową zbiegła po schodach na dół.

Szła teraz przez Moskwę, a w uszach jej wciąż jeszcze brzmiało: *dzisiaj ta, jutro inna, pojutrze jeszcze jakaś trzecia...* - wcale nie dlatego, że wyobrażała sobie przedtem, że Witieńka żyje jakoś inaczej, niż żył, a po prostu dlatego, że od tych słów prostej tej kucharki stała się sama sobie wstrętna. To, o czym wieczorem myślała jako o czymś nieuniknionym i zupełnie nieważnym i obojętnym, to, co później, już w nocy, nawet dla niej samej nieoczekiwanie okazało się do takiego stopnia kompletną fuszerką i czymś zupełnie niepotrzebnym, dzisiaj o poranku, po tym, co usłyszała w przedpokoju, przedstawiało się jej jako coś wprost haniebnego i strasznego.