nie zapomnij o mnie wiosno utęskniona

gdy rozdawać będziesz nasiona nadziei

wyrwij z odrętwienia zbyt jałową duszę

abym uwierzyła że zieleń coś zmieni

może się uśmiechnę do swego odbicia

zdziwiona jak lubię tę kobietę z lustra

podszeptem radości przeniknij w głąb duszy

zamknij niepamięcią czemu byłam smutna

spraw abym spojrzała z ufnością na chmury

kiedy pierwszym deszczem ucałują ziemię

pożegnane wiatrem odpłyną w nieznane

wypuszczając z objęć nieśmiałe promienie

każdym skrawkiem skóry będę chłonąć słońce

dopóki się dzieli życiodajnym ciepłem

odrodzę się w łąkach  motylach i kwiatach

skoro choćby cząstką tego świata jestem