Zacznij żegnać się ze mną...

Tak to się można żegnać!

Bardzo piękny, nasycony emocjami wiersz. Zastosowałaś w nim niezwykle barwne środki wyrazu, które sprawiają, że wiersz jest bardzo wartościowy. W moim odczuciu to jednak wiersz nie na "żegnaj", lecz na "do widzenia", bo czy z lampką czerwonego wina może być ostateczne rozstanie?

Pożegnania mogą być różne; inaczej się żegnamy kiedy kochamy... Moi drodzy, dziękuję za komentarze,za czas i uwagę. Pozdrawiam ciepło!

To pożegnanie, z nadzieją kolejnego spotkania i pożegnania...

Niezwykle piękny i emocjonalny wiersz. Na szczęście nie jest to pożegnanie z nami, jak odebrali to niektórzy komentujący, ale z podmiotem lirycznym. Chociaż tak urokliwe pożegnania i jeszcze wspanialsze powitania mogą być bardzo sympatyczne oraz interesujące.
Przy tak wspaniałym utworze być może nie wypada wspominać o usterkach, dlatego zrobię to wyjątkowo subtelnie. W zakresie stawiania znaków przestankowych jesteś zmienna, jak to ponoć kobiety bywają. Raz te znaki stawiasz, innym razem pomijasz. Przy jednym z wcześniejszych komentarzy już na ten temat wymienialiśmy zdania. Sądzę, że należałoby zdecydować się albo na jedno, albo na drugie.

Dziękuję za komentarze. Panie Janko, wyliczanie usterek zawsze jest mile widziane; dzięki nim się uczymy i daj Boże, poprawiamy swoje niedoskonałości. Dziękuję zatem. Obiecuję,że postaram się; postaram! Pozdrawiam!

W sensie czysto filozoficznym zawsze ZAWSZE spotykamy się po to - aby się (chciał/nie chciał) rozstać?? Także rozstać po ten grób/mogiłę.

Wszelkie nasze śluby i miłosne przysięgi liśćmi zeschłemi na porywisty ten wiatr...

Piękna źródlanie czysta liryka

"Nawet śmierć nas nie rozłączy!" - od tysiącleci znane hasło wszystkich kochanków całego świata

/którego widocznym wyrazem wszędzie znane istne tony pordzewiałych na mostach żelaznych kłódek/

to ta odwiecznie przez wszystkie pokolenia trenowana infantylna ułuda i zaklinanie rzeczywistości, o której wszyscy dobrze wiedzą, ŻE JEST ZMIENNA.

Niejeden Tristan /i vice na odwrót/ niejednej Izoldzie gruszki na wierzbie przysięgał, gdy sięgał

Zacznij żegnać się ze mną (patrz nagłówek) - to w tematyce miłosnej uczciwe postawienie sprawy nie na głowie, a na nogach.

Życie - to nieustanne wiraże i jeden tylko tor przeszkód. Na jednym z jego ostrych zakrętów na pewno NA 100% się rozstaniemy.

Kto wierzy w inne bajkowe scenariusze, sam siebie /oraz najbliższych/ okłamuje i krzywdzi

Autor	KarolinaBaset
Gatunek	poezja
Forma	wiersz / poemat
Data dodania	2012-01-21
Poprawność językowa
Poziom literacki
Wyświetleń	2247