–?/––

zbudzony ze snu w bezsenności krainie

łąki ukwiecone

przyszłość

płatkami zwątpienia zatrzymały

słyszysz drgający zapach

błękitem rozwiany w mocy śpiewie

chcesz go zatrzymać

nie zniknąć

chociaż resztki siebie

noże dni minionych

dawno stępione

ranią wciąż tak samo

lepka przeszłość w teraźniejszość wciska

zardzewiałe ostrze co ból wyzwala

wiatru nie zrani on nie krwawi

tylko łza płacze prawdziwie