Smaczliwka wdzięczna... pofioletowała
w nierumianych sadach jesieni

oczy wyostrzone ostrością duszy
dotykają życia kobiecym szkiełkiem
kolorowym jak pomarańczowa lemoniada
trawy pomilkły w miękkich ukłonach
a stokrotki przegalopowały po rosie
i przycupnęły w pobliżu kąkoli

rozśpiewały łąkę białymi główkami
i usnęły w wieczornym niemodlitewniku łąki

strach na wróble upuścił smutną łzę

roztrzaskała się o twardą ziemię

strach na wróble umie płakać
ale łzy nigdy nie zgarnie dłonią z policzka

Spójrzmy na siebie
Bez tych zdziwień
Ciut życzliwiej
Niech lustereczko nam podpowie
Jak wdzięcznym bytem
Człowiek

Jak dla mnie to podobieństwo jest. Brawo!