Piękny wiersz, Puszczyku.
Chyba jeden z Twoich najlepszych, które czytałam.

Starzeję się, więc robię się sentymentalny.

A nie wiesz może kto do mojego kom wstawił minusika i z jakiego powodu? ;)))
Ktoś nie przeżył, że dałam Tobie wysokie noty, czy taki zwykły malizm ludzki? ;)

Widzę że już ktoś plusem tego minusa obalił ;)))
No super portal ;)))

O, znowu minus! ;)))

Ja obaliłem.
A "fan-club" mam wszędzie :)))
Ten minus był za przychylny koment.
Na kurczących się portalach zagęszcza się po prostu zupa idiotów.

Dziwię się jeno administracji, że takie "zacne" recenzenckie narzędzie utrzymuje w mocy.
Ale cóż, w każdym zoo musi być wybieg dla małp ;)))

Portale się zwijają (teraz Artefakty) to internetowe oszołomy nie mają kanalizacji.
Gromadzą się i przelewają jak pełne szambo.
Miał rację Lem z tym internetem.

Lem trafił w dyszkę.

Bardzo wdzięczny wiersz.

Cześć lilly :)
Dzięki.

A witam Cię ponownie, Puszczyku! Pojawiasz się i znikasz... Ale ważne, że się jednak pojawiasz. To dobrze.
Wiersz jest piękny i jakże sentymentalny. Bardzo mi się podoba.

Nigdy nie używam tych plusów i minusów, bo mnie śmieszą, ale patrząc jak sie rozłożyły u Ciebie, nietrudno zgadnąć, kto je stawia, mając na uwadze chociażby autorów ostatnich tekstów... Ot, taka sobie głupia i nadęta dziecinada.
Pozdrawiam! :)

Co ja poradzę Michlaszko, że tak działam na miernoty?
A wam się przy okazji obrywa.

Straszne pierdoły. Nic dziwnego że Gruszce się podoba.

Wiersz o cudzie ludzkiej solidarności w każdej biedzie, na wozie - i pod wozem. Sekwencja wersów

krwią dziś plamisz
na szlakach komet
zdruzgotanych

oddałaś cud dostałaś piołun
nie mów że gorzko jest w tym niebie

(patrz 4. i 5. strofa)

wskazuje, że liryczna "ty" wcale nie ma się tak dobrze, jak byśmy tego po tej dzisiejszej "gościnie" tutaj (patrz nagłówek) oczekiwali.

W jakich byś jednak, dziewczyno, tarapatach nie była, po raz kolejny jak zawsze solidarnie zasiądziemy dziś do stołu /by razem rdzewieć i się starzeć/

w gasnącym blasku
gdzieś nad ranem

Życie z gościem - i z gośćcem - wcale nie jest różami usłane. To, co jest gorzko-słodką dla nas pociechą - to fakt, że, jak by ciężko nie było, wiernie wzajem się wspieramy. Amen

Puszczyku, rozczuliłem się po tej lekturze. Szkoda, że tak rzadko tu zaglądasz.

Wiadomo, że się Gruszka nie zna :)
Emilio, masz dar rozgryzania. To o starzejącej się parze, a on wspomina ich pierwszy raz (stąd krew).
Janko, w tygodniu mam szaleństwo pracy, więc i weekend czasami mi się nic nie chce.
Ten wiersz napisałem sobie na odstresowanie.