Ten wiersz nie miał dedykacji.
Dzisiaj dedykuję go G.

KOBIERZEC

Gdy przyjdzie pora babiego lata,
Ciepłego wiatru ostatni podmuch
Splecie ze sobą nić delikatną,
Będzie jej wątkiem, ona osnową.

I tak utkany cudny kobierzec
Szybko odleci w swoje nieznane,
Chronić swe piękno przed rychłym chłodem
I przed zbutwiałych liści zapachem.

Nie wróci wiosną, to raczej pewne,
Jako że droga to dlań ostatnia.
Lecz gdy zatęsknisz, to popatrz w niebo,
Znajdziesz go tylko w błyszczących gwiazdach.

[*]

Współczuję głęboko .
Tak mi przykro.

gdy zabraknie czasu



zapłakał Bóg,
stworzył cud istnienia,

życie układa karty
na białym obrusie sumień,
a ty wybierasz,
nie zawsze tę właściwą.


nagle brakuje czasu,
nie ma szans na naprawienie błędów,
biegniesz, lecz siły już nie te.

choroba zmienia obraz dni ,
przeliczasz tabletki na minuty,
gdy zostawisz wszystko,
odejdziesz duchem młody jak dziecko.

wycierpieć trzeba wiele,
by spocząć na brzegu
wśród zielonych pastwisk

Piórko, Yaro, dziękuję za Wasze wiersze w komentarzach.

Wiersz piękny, wstrząsający i tragiczny. Nie śmiem pytać...

Janko, dziękuję.
Nagle...

"Poszła dobroć do nieba
w penatach i larach
gniazdo mości żałoba

[...]

Razowej skibki powszedni dzień
filiżanka lurowatej nocy
lupuliną przesiąknięta poduszka"

Z mojego "Dyariusza czterech pór roku". Tak: boli, bardzo boli :( Można ten ból przytłumić, ale nie stłamsić. Na razie doktor Czas rozkłada bezradnie ręce :(

Konto [swoje] odblokowałam...

Dziękuję za też elegijny wiersz, befano.