Pierwszy list

Królu mój, ty śpij, ty śpij, a ja

Królu mój, nie będę dzisiaj spał,

gdyż niedługo wyruszam na kolejny patrol. Jest ciemna, afgańska noc, ale o spokojnym śnie nawet nie mogę tutaj marzyć. I tak będzie prawdopodobnie przez kolejne miesiące. A kiedy próbuję zasnąć, to zawsze oczami wyobraźni widzę grupkę czarnookich, wylęknionych i głodnych chłopców. Z kilkoma z nich chyba się już nawet zaprzyjaźniłem, a najbardziej z Gamalem, Khalidem, Babrakiem i Mohammedem. Gdy podchodzą do naszej bazy, zawsze daję im kilka paczek sucharów, jakąś konserwę i niekiedy odzanki Wojska Polskiego, których zostało mi już tylko kilkanaście sztuk.

I wiesz, o czym myślę, kiedy próbuję z nimi rozmawiać, chociaż do rozmowy nie są skorzy. Myślę, że miałeś wyjątkowe szczęście, bo przez kilka tygodni, kiedy ja niemal po omacku poruszałem się po obcej i nieznanej krainie, Ty bezpiecznie mieszkałeś w ciepłym i wilgotnym brzuszku swojej mamy. Ale bardzo się ucieszyłem, kiedy mama mi przekazała, że już wreszcie swoimi maleńkimi oczętami samodzielnie oglądasz świat, dziwny świat. I nagle zapragnąłem Cię zobaczyć i tak zwyczajnie, po ojcowsku przytulić,

Ale dziś jesteś mały jak okruszek,

Który los rzucił nam,

więc z tymi czułościami muszę jeszcze trochę poczekać. Przedwczoraj w samo południe w centrum miasta eksplodował samochód pułapka. Zginęło sporo osób, w tym kilkoro dzieci. Mój przyjaciel, żołnierz z naszego oddziału, stracił lewą rękę. Dobrze, że tylko lewą, więc za kilka dni będzie mógł napisać list do zaniepokojonej rodziny. Wczoraj po obiedzie znowu pojawiło się koło nas kilku czarnowłosych chłopców, ale byli bardziej smutni niz zwykle. Nie widziałem wśród nich Hadżiego, Hamida i Gamala.

Piszę do Ciebie ten pierwszy list, chociaż wiem, że przeczytasz go dopiero za kilka lat. Ale chcę, byś w przyszłości wiedział, dlaczego nie byłem przy Tobie, kiedy się rodziłeś, kiedy zacząłeś samodzielnie rozglądać się wokoł siebie, próbowałeś raczkować i gaworzyć. Kiedy wypowiedziałeś swoje pierwsze słowo - mama.

Skarbie mój, ty śpij, ty śpij, a ja

Skarbie mój, do snu ci będę grał,

ale będzie to prawdopodobnie gra krótkimi seriami karabinu maszynowego, a takie sytuacje, niestety, zdarzają się tutaj często, coraz częściej. Muszę jednak grać łoskotem i świstem kul, bo taka jest potrzeba. Muszę, by kiedyś wszystkie dzieci, nie tylko te afgańskie, ale wszystkie dzieci świata mogły spać spokojnym snem. Byś i Ty spokojnie czekał na mnie u boku kochającej Cię mamy.

Królu mój, ty śpij, ty śpij, a ja

Królu mój, nie będę dzisiaj spał (...).

Kiedyś tam będziesz miał dorosłą duszę,

Kiedyś tam, kiedyś tam,

i wtedy spokojnie, tak po przyjacielsku, powspominamy te dziwne czasy. A teraz kończę to pisanie, gdyż za chwilę ruszamy z kolegami w kolejne nieznane

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

W tekście wykorzystałem fragmenty piosenki Ballada dla Okruszka, słowa Agnieszka Osiecka, muzyka Seweryn Krajewski.