oddech twój, ciepły, pachnie miodem

gdzieś na drugim końcu ścieżki, daleko, w głąb, w ciemność

niewidomy kundel niezdarnie człapie małymi nóżkami

za nim, nad nim w zasadzie, trzęsie się księżyc: gruby księżyc na tafli ciemnego nieba

prostujesz się, patrzysz mi w oczy – milczymy, w sąsiednim gaju pomrukiwania

jakieś dziwne

lont podpala się i świt jak flara – rozchyla się nad nami; przygląda

wciąż nic nie mówimy, ani sobie ani światu

wciąż patrzę na ciebie, na ciebie w smugach przedporannego słońca

na ciebie – raz uśmiechniętą, innym razem nie

raz wyciągasz ręce, innym razem nieco zbliżasz swoją piegowatą twarz

duże, piwne oczy świdrują mnie uważnie; i znów – twój oddech, ciepły, pachnie miodem

na północ od nas pole zaczyna orać pług, mocny wiatr szarpie konwaliami

w zasiekach zbóż wije się zaskroniec, nie słyszymy go, ale wiemy, że jest

dzień będzie długi, psy i koty budzą się, ziewają, lekka mgiełka zasnuwa wszystko

mlecznie

słowiki jodłują

patrzę na ciebie, słucham i czuję: oddech twój, ciepły, pachnie miodem…