nie wiem, czy ktokolwiek z was jest w stanie aż tak

spalać się w kieracie codziennostek, w pracy,

spisywać się niczym kreda którą ktoś, wielki

i milczący, ślepy, bez wytchnienia,

godzina w godzinę sunie po zielonej tablicy,

być niczym plastikowy, dziecięcy bączek,

zabawka zżerana przez własny wir.

nie bawmy się w eufemizmy, chodzi mi o autentyczny

zanik! pewien chłopina do tego stopnia

się ścierał-zdzierał, aż wreszcie, pod koniec

życia był cienki jak żyłka,

na której mogłaby się powiesić pluskwa.

i wtedy uznał, że jednak nie było warto.

czas nieubłaganie topniał, a jedyne,

co się chłopu udało przeżyć, to tyranina.

za radą lokalnego czarownika

poszedł w najludniejsze miejsce w okolicy.

czyli na targ. prowadzony za rękę wnuczek

szczapiarza miał być świadkiem ucieczki. przemiany.

dokonania się obrzędu zapewniającego nieśmiertelność.

oglądali bambosze, plecione koszyki. w pewnej

chwili dziadzio, wyjętą zza pazuchy miotełką

ze związanych drutem kolczastym gałęzi jałowca,

rozmiótł się. był wychudzony, niemal na granicy

kacheksji, więc wystarczyło kilka drapnięć.

szast, prast - i nie ma człowieka. jego rozdarte

strzępki, drobiny niewidoczne gołym okiem,

zostały wciągnięte razem z wdychanym powietrzem

przez klientów, przekupy sprzedające twaróg i maślankę,

straganiarzy handlujących plastikowymi zegarkami,

podrobionym ustrojstwem wszelakiego sortu.

odpoczął w ludziach, znalazł swego rodzaju

sadybę, kilkaset całkiem wygodnych

pokoi hotelowych, w których jednocześnie rezydował.

istniał tak długo, jak oni. umarł definitywnie

wraz ze śmiercią ostatniego z `nosicieli`

(trzylatek mimowolnie przyjął cząsteczkę

obcego człowieka, która nie opuściła go przez

następne osiemdziesiąt siedem lat).

właściwie jestem jak nasz bohater. zdrapuję z siebie

całe kilotony, milionhektarowe płaty gnuśności,

lenistwa. ciskam w świat. patrzę, jak ten parszywieje

(szkoda tylko, że wyłącznie w moich oczach).

i znowu sobie leżę, zamulam rzeczywistość.

w równym stopniu jestem odpryskiem lakieru

i literówką, całą armią defetystów, od rad

których umierają niedokończone wojny,

zatrzymane budowy Wież Kultury,

Pałaców Babel.

tak, to wiersz o kacu!

wszyscy wiedzą, że jeśli staniesz przed lustrem

i pięć razy wypowiesz jakieś zakazane imię

(na przykład Litrówka, albo Jedenaściepiw)

- ze szklanej tafli wypełznie szakarada: wygodna

przestrzeń, w której nie chce, nie da, nie jest

się w stanie robić nic

poza wiecznym leżeniem.

kiwa się głowa na biegunach.

obiegam światło z prędkością świata.

świat z prędkością światła.

tak bardzo zamulony jestem. nieróbstwo

wznosi galaktyki, buduje konstelacje.

rosną statyczne słońca, pulsary z prefabrykatów.

a wszystko jest pięknym milczeniem, niemożnością.

a wszystko jest bezradne.