dwa kasztany z kasztanowca

jesienne miały marzenie

skrzydła gdy spadną napotkać

szybować wspólnie pod niebem

miłość ich była jak drzewo

wielka na której zawisły

aż kiedyś się wszystko zaczęło

z kolczatki na ziemi wyszły

*

nosków klonu smutna mowa

chcą koniecznie być potrzebne

czy możemy przylgnąć do was

pofruniemy z wami chętnie

dziwne ptaszki krągłe piękne

wśród jesieni ślicznej złotej

dwa marzenia razem wzięte

by się cieszyć wspólnym lotem

*

mówi chory ludzik mały

choć nie znają takiej mowy

to już wiedzą o czym marzy

o ludzikach kasztanowych

w pokoiku obok misia

stoją stworki dwa skrzydlate

uśmiechnięte dziecko dzisiaj

gdyby spojrzeć na wiosenną

między nimi fotografię