runął — i bardzo dobrze! niech leży, padliniuch, 

nawet nie próbuje się podźwignąć! 

zaraz pociekną strużki mało jasnej przestrzeni, 

wreszcie: całe kaskady związane w płynny 

warkocz (użyłbym słowa noctospady, ale 

jeszcze ktoś wyśmieje nieudolną próbę 

zbyt ścisłego określania, podpieranie się 

neologizmami z brukwi, słowotwórstwem, 

co jest jak kószka pełna glinianych pszczół). 

potem zlecą się różni, na rozdzioby. 

temu przypadnie gram zegarka, tamta 

będzie musiała się zadowolić półsurowizną. 

ktoś się zadławi czerstwym dowcipem, żona innego 

— przeje zbyt górnolotnymi ideami. 

pudełko pełne kostek zniknie po drugiej stronie płotu. 

nie minie rok, jak nostalgianci zrzucą się na (specyficzną, 

przyznacie) rzeźbę nagrobną: zalegnie tam, 

caluchny z granitu, reanimowany pies. 

i, klęcząca przy nim, postać o mało czytelnych rysach, 

twarzy wzniesionej do nieba 

z błaganiem o ratunek. 

wywalony język. psa — również.